Tangalle, een strand voor je zelf..........

We genieten ons laatste ontbijt in Galle, en net als we denken klaar te zijn, komt de eigenaar (die van de Nederlandse vlag op het hotel) met de beloofde buffelyoghurt en honing. Ze doen hun uiterste best het je naar de zin te maken hier! Ons busje brengt ons in twee uur naar Tangalle. Het verkeer is chaotisch,  met voetgangers, fietsen, tuktuks, autos, busjes, vrachtautos die elk hun eigen snelheid hebben en waarbij ieder voertuig dat kleine beetje ruimte neemt dat net voor hem ligt.. Niet aggressief, maar meer als een 3-D puzzel waarbij de stukjes op centimeters van elkaar zich passeren. We besluiten al snel onze internationale rijbewijzen te laten voor wat ze zijn en ons te laten rijden door hen die deze chaos gewend zijn…We komen in  Tangalleaan, zoeken de weg en rijden een steegje in dat uitmondt in een een zandweg, paralel aan het strand. Vele strandtenten verder weet hij het niet meer en vraagt de weg. Nog verder de duinen in vinden we uiteindelijk onze boomhutten, aan een geel bountystrand vol palmen.. Sander en Sarah nemen een klein hutje direct aan het strand, een mooier uitzicht krijg je nooit meer!  De andere hutten liggen tussen de 12 en 20 meter hoog  tussen de palmbomen getimmerd. Ze zijn te bereiken via wankele bruggetjes waarvan de plankjes net een centimeter dik zijn… Very safe, verzekert de man van het hotel ons. De wankele railing bestaat uit houten stokjes van amper 2 cm dik. Een erg hoog ”pirates of the caribean gehalte”.

We gaan naar het strand en het is een droom! Een kilometerslang geel bountystrand, palmen, een blauwe zee met schuimende witte koppen.We blijjken er vrijwel alleen te zitten. Uiteraard worden er de mooiste familiekiekjes ooit geschoten. Nadat ik met een vriendelijke Belgische familie in gesprek raak en wat drink, vertelt de man dat hij in het alcoholterughoudende Sri Lanka, gewoon bier vraagt (” wij Belgen kennen niks anders”) en er dan wat geregeld wordt. We drinken én paar pinten en al snel  is het bier van het hotel al op en moeten we over op stout, cocktails en wijn…

We lopen over het gele palmenstrand en zijn er alleen. De strandtenten, restaurantjes  zijn allemaal dicht terwijl je hier in het paradijs zit en hoogseizoen moet zijn! Ik voel me tegelijk euforisch over de schoonheid, als ook triest over de leegte veroorzaakt door de aanslagen in april. Als we terug lopen staat ons spoor nog als enigste in het zand………En dat over vele honderden meters.…..Natuurlijk zijn de terroristen de grote schuldigen, malloten die anderen de dood in jagen omdat hun virtuele vriend daarboven beter zou zijn dan die virtuele vriend daarboven van anderen. Maar op plaats twee komen zij die zich bang laten maken.. De macht van een oppressor is net zo groot als de angst die de onschuldigen zich angst laten aanjagen…Met de mensen hier als slachtoffer zonder inkomsten.

´s-Avonds genieten we op het strand van wijn, kreeft, vis en vele lekernijen. Mooier bestaat niet. De boomhutten gemaakt van hout, stokjes en riet zijn idyllisch, maar als „oppervunkelaer van de Kollenberg“ weet ik dat een vonkje genoeg is om deze boomhutten binnen 5 minuten tot de moeder aller Sint-Maartensvuren te laten worden, en besluit een nachtje over te slaan. Vergezeld door enkele ´Baantjers,, laptop,

rode wijn en muggen kom ik de nacht door en maken dat dit verslag wat eerder komt dan gepland.  Bij opkomende zon, uitzicht over zee en slechts vergezeld door enkele visser ver op zee plaats ik dit blog…