Anuradhpara en Dambulla

We verlaten Trincomalee in ons busje, op weg naar Anaradhapura, in het midden van Sri Lanka. De chauffeur stopt nu wel bij een Hindoe Tempel, doet er een gebedje voor een veilige reis, bewierookt zich en zalft zich een witte punt tussen de ogen. Vervolgens zet het hij met het restant van de witte zalf een punt tussen de twee koplampen van het busje, dus dat moet goedkomen. Het komt ook goed want als hij even later tankt met draaiende motor én al mobiel bellend gebeurt er niets, met dank aan de goden! De weergoden zijn ons overigens ook goed gezind, want de tweede stortbui van deze vakantie valt als we in het busje zitten, en bij aankomst is het droog.
We lunchen en bestellen een gids die via een backpackersforum wordt aangeraden. Kithsiri ( we mogen hem Siri noemen) is een intelligente man, die veel van de geschiedenis van Sri Lanka weet, hier trots over vertelt. Hij noemt alle koningen op op, maar belangrij is dat Anaradhapura een 2700 jaar oude stad is, die 1700 jaar geleden geheel verwoest is. Gezien de historische waarde heeft men de tempels die ca 1500 jaar geleden vernield zijn weer opgebouwd. Hij laat ons vele tempels zien, en vertelt er veel over, ook de oudste boom geplant door een koning verlicht tot het boeddhisme. Na vele tempels beginnen de verhalen over monniken die zoveel mediteerden dat ze over het eiland vlogen en contact hadden met buitenaardse wezens.. Genoeg boeddha, we laten ons naar restaurant Milan brengen en eten er heerlijk in de tuin. Siri haalt ons af, rijdt ongevraagd langs de verlichte tempels (nu door LED) en brengt ons naar het hotel.
Als het busje naar Dambulla ons komt halen, denken we allemaal hetzelfde, Ik had een achtpersoons bus besteld met “big luggage”. Ze beginnen te passen en te meten en laden de achterbank vol met koffers. Ik zeg dat we met acht zijn, en er worden denkbeeldige plaatsen bedacht tussen de chauffeur en de bijrijder, zonder gordel. Ik zeg dat dit niet gaat en zeg vriendelijk dat ze toch met een oplossing moeten komen en we gaan weer zitten in de lobby. (het liefst had ik gewoon gezegd: Doe sjtomme eazel, ich hub dich gisteren drie keer gezag doe zauwst unne grote bus besjtelle, noe zak maar inein mit dien buske”, maar dat werkt hier averechts, dus blijven we vriendelijk en geduldig. Als ik ga kijken zie ik dat de chauffeur een grote luidspreker uit het kofferruim demonteert, een optater van de kabels krijgt, het doet bijna hilarisch aan. Uiteindelijk weten ze alle koffers als een puzzel achterin te krijgen op mijne na. Die past naast een stoel van de schuifdeur, wat voor ons acceptabel is. We vertrekken en twee uur later komen we aan.
 Wat ik niet geschreven had is dat we vorige week zondag in  Kandy een stadstour gemaakt hebben, waarbij een van de gidsen Vasnir, bijzonder grappig was, hij was ook cricketreporter en tijdens de tour deed hij verslag van een virtuele cricketwedstrijd met onze namen erin. Aan het einde van de dag werden er nog wat foto´s geschoten en hij wilde Michael Jackson´s Moonwalk doen, maar dan moest er wel iemand meedoen. Margriet was bereid, er werd een filmpje geschoten en verstuurd, en we kregen het een paar dagen later geappt, met een ander muziekje eronder. Als we in Anaradhapura (75 km noordelijk van Kandy) drie tuktuks bestellen en langs de kant van de wachten, stopt er een tuktuk met Vaznir erin! Hij had 2 Spaanse toeristen van Kandy naar hier gebracht en zag ons langs de weg staan! Uiteraard laat hij de Spaanse backpackers even voor wat het is, begroet ons allen, we gaan op de foto en trots laat hij het filmpje nog eens aan Margriet zien. Wat een toeval…
Een van de must do´s in Sri Lanka is de Sigiriya, een 200 meter hoge apenrots, waarin meer dan 1500 jaar geleden een fort in is gebouwd. De markante berg met loodrechte wanden kijkt over de jungle uit en heeft een paar kilometer verderop een kleiner broertje. Gezien de drukte en het hoge Valkenburggehalte besluiten we de Pidurangala te beklimmen. Onder staat er een bordje met 470 treden, dus een makkie denken we. We gaan wat trapjes op, door een klooster, schoenen uit en schoenen weer aan, nog wat trappen en een bordje met nog 370 trappen. Makkie! Maar dan hoeden de trappen op en worden het rotsblokken, scheef, puntig, van verschillende formaten en het duurt een uur voordat we boven zijn. Nou ja, boven, het laatste stuk is zonder pad en we moeten over rotsblokken, rotswanden, spleten en smalle richeltjes met harde wind zien boven te komen. We moeten Jan en Margriet helpen, waar hun voeten neer te zetten, aan de polsen omhoog trekken en af en toe van onder omhoog duwen, maar we redden het! Een prachtig 360 graden uitzicht met zicht op de Sigiriya is onze beloning. ´s-Avonds eten we in de tuin van het hotel, en als we klaar zijn blijkt dat Margriet wegens een hagedisje de kamer is uit gevlucht en de sleutel op de kamer heeft gelaten. Aan de balie een nieuwe gevraagd maar er blijkt geen tweede te zijn. Een probleem, maar niet in Sri Lanka. Een medewerker laat men drie hoog via het balkon van de buren klimmen, gelukkig is de balkondeur open en is het probleem opgelost.
De laatste twee dagen aan zee in  Negombo en weer langzaam op weg naar huis!